Γεννήθηκε στο Βόλο το 1904. Ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά του πηλιορείτη εμπόρου Σταμέλη Δούρα από τη Μακρινίτσα, ο οποίος ίδρυσε με τους Παπαθεολόγου καπνοβιομηχανία στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, και της Ελένης Παπαγιαννίδη από την Πορταριά του Πηλίου. Παρά το ενδιαφέρον του για την λογοτεχνία και τη μεγάλη του κλίση στη ζωγραφική, ο Βασίλης πείστηκε τελικά από τον πατέρα του να γίνει αρχιτέκτων. Αρχισε τις αρχιτεκτονικές του σπουδές στο Πολυτεχνείο του Μονάχου και τις συνέχισε το 1927 στην Ecole Speciale d' Architecture του Παρισιού από όπου πήρε το δίπλωμά του, το 1930. Όταν γύρισε στην Ελλάδα διορίστηκε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο επιμελητής του αρχιτέκτονα - καθηγητή Αλέξανδρου Νικολούδη (1874 - 1944). Ο Νικολούδης απόφοιτος της ακαδημαϊκής Ecole des Beaux Arts του Παρισιού και δεινός σχεδιαστής, εκτιμούσε πολύ τον προικισμένο και νεωτεριστή βοηθό του παρά τις μεγάλες μεταξύ τους διαφορές. Στη συνέχεια ο Βασίλης Δούρας διορίστηκε στην Τεχνική Υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας, όπου και παρέμεινε ως το 1970, φθάνοντας στο βαθμό του διευθυντή. Ως υπάλληλος του υπουργείου, εκτός από τη συμμετοχή του στο πρωτοποριακό πρόγραμμα των σχολικών κτιρίων του '30, εργάστηκε στην αναστήλωση του ναού της Απτέρου Νίκης στην Ακρόπολη, υπό τον Νικόλαο Μπαλάνο, και αργότερα στην Ακρόπολη με τον Αναστάσιο Ορλάνδο. Όταν γύρω στα 1940, χρειάστηκε να διαλέξει τη μία από τις δύο δημόσιες θέσεις του, εγκατέλειψε το Πολυτεχνείο. Παράλληλα εργάστηκε και ως μελετητής - αρχιτέκτων ιδιωτικών έργων. Παρά το μικρό σε όγκο έργο του, ο Δούρας υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του διεθνούς (κεντροευρωπαϊκού κυρίως) "Μοντέρνου Κινήματος" στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου. Οι αθηναϊκές του πολυκατοικίες Μπαδράβου (1936, Σταυροπούλου 30) και Τσιμπούκη (1936, γωνία Μαυρομιχάλη και Ναυαρίνου/Σκουφά) ανήκουν, μαζί με τις πολυκατοικίες του Γ.Κοντολέοντος και των Π.Μιχαηλίδη - Θ.Βαλεντή, στις αρτιότερες και διαυγέστερες εκφράσεις της μοντέρνας μεσοπολεμικής μας αρχιτεκτονικής, εκφράσεις απολύτως συγκρίσιμες με τα έργα μεγάλων ονομάτων του διεθνούς μοντερνισμού (A. Loos, T. Garnier, R. Mallet - Stevens κ.ά). Το δε λιθόκτιστο σπίτι του Νίκου Καζαντζάκη στην Αίγινα, που σχεδίασε και επέβλεψε ο Βασίλης Δούρας το 1936 - 37, δεν αποτελεί μόνο υπόδειγμα μοντέρνου αρχιτεκτονικού ύφους. Η ασκητική του λιτότητα και η οργανική του ενσωμάτωση στο βραχώδες Αιγηνίτικο τοπίο, αναδεικνύουν το καταφύγιο αυτό του Καζαντζάκη σε υπόδειγμα αρχιτεκτονικού ύφους που υπερβαίνει τα όρια του μοντερνισμού. Εκτός από τις πολυκατοικίες Μπαδράβου και Τσιμπούκη και το σπίτι του Καζαντζάκη στην Αίγινα, τα κυριώτερα έργα του Βασίλη Δούρα είναι: το δημοτικό σχολείο Νιοχωριού Μυτιλήνης, το τετρατάξιο δημοτικό σχολείο της Πάτρας, το εντευκτήριο του Αθλητικού Ομίλου Κηφισιάς (Α.Ο.Κ., έτος ιδρύσεως 1932), το Αρχαιολογικό Μουσείο της Κέρκυρας, η επέκταση του Βυζαντινού Μουσείου Αθηνών (1942-1952), το νέο κτίριο του Χημείου του Πανεπιστημίου Αθηνών στην οδό Ναυαρίνου (1950-1960), η επέκταση του Εθνικού Θεάτρου (1959), η εκκλησία του Αγίου Θωμά στους Αμπελόκηπους, οι μεταπολεμικές μονοκατοικίες του Πρεβελάκη στην Εκάλη, της Πόλυς Σαμίου στην Ερυθραία, του Brunar πίσω από το Α' Νεκροταφείο, και του Βρασίδα Τσούχλου στο Κολωνάκι (Δημοκρίτου). Τα μεταπολεμικά έργα του Βασίλη Δούρα, χαρακτηρίζονται συνήθως από μια προσπάθεια συμφιλίωσης του μοντερνισμού με τον κλασικισμό.
Κατασκευή & συντήρηση των σελίδων : Α. Ν. Χατζηκρυστάλλης | ||||||||||||
